امروز هم دلم نیومد که ننویسم. پنج شنبه بود و خاطره دعای کمیل هفته پیش همش تو ذهنم بود. یادش بخیر مشهد بودیم و تو صحن. شاید تو این مدت کوتاه که دو بار قسمت شد برم دلم بیشتر هوایی شد. حال و هوای دیگه ای داره. از بس تو این زندگی ماشینی پیچیدیم که جایی مثل حرم امام رضا بد جوری دلمون رو میبره. چقدر دلم میخواد که زود به زود بشه که برم.

وقتی قدم میزنی تو صحن ها اصلا انگار اکسیزن اونجا یه چیز دیگه است.یا حتی وقتی تو کوچه خیابوناش قدم میزنی.وقتی میری و خلوت میکنی و ناخودآگاه اشک میریزی دیگه دلت نمیخواد ترکش کنی. دلت میخواد همونجا بمونی. خلوتگاه دل. وقتی میری جلوی پنجره فولاد و میبینی با چه عشقی بعضیا نشستن اونجا ،دلت میره. میگی خدایا من کجای این دنیام. چی کار دارم میکنم. چقدر غفلت. چقدر ناشکری. خدایا شکرت به خاطر همه ی داده هات.

التماس دعا.